Niech się Pan nie waży wyłuskać mych zbiedniałych kształtów, z ciała i twarzy, obfitych w udawanie... - niemal rozkazuję, a on jednym, przyjaznym uśmiechem, zdobywa przepustkę do jądra mojego istnienia. (…)

(Katarzyna Nosowska, ze wstępu do albumu)